Vandaag zijn we wezen bungy jumpen!!!
Het was echt geweldig! Van onze groep hebben er 11 gesprongen. Toen we aankwamen in tsitikamma, waar we Bloukrans Bridge staat, hebben we eerst naar een andere groep nederlands gekeken die gingen springen. Daar zijn we naar de kassa gelopen en hebben we een formulier in moeten willen met onze gegeven en een handtekening voor de eisen die ze stellen en de verandwoordelijkheden. Vanaf daar werden we door gestuurd naar mannen die ons in tuigjes hesen. Nu werd het echt spannend, we kunnen niet meer terug! Op onze handen stond een jump nummer en je gewicht. Zo konden de mannen boven op de brug zien wie we waren en hoe ze het toe moesten instellen inverband met je gewicht.

Het was 11:00 en we werden geroepen door een man die ons mee nam naar de brug. We liepen door een loop brug langs de grote brug om in het midden te komen waar de mannen klaar stonden om ons op te vangen.

Een man stond ons al op te wachten en vroeg nog eens naar onze namen. Hij noemde de namen op de als eerste moesten springen en we maakten ons klaar. Ik wou niet als één van de eerste maar de man bepaalde voor mij dat ik als 2de moest. Ik werd gelijk zenuwachtig. Maar het was fijn dat er muziek werd gedaaid waar we lekker op los konden gaan zo dat we onze engerie door de zenuwen even kwijt konden. Vincent moetst/ging als eerste. Het was voor de hele groep spannend. Hoe zal het gaan. En Vincent sprong. Een man had mijn enkels goed vast gemaat en mijn tuigje zat ook zo als het moest. Ik moest tussen twee mannen in huppen naar de plek waar ik vast gemaakt werd aan het touw. Ik moest door huppen tussen hun in tot de rand met me tenen er over heen. Nu werd ik bang. Ik wou eigenlijk keihard gillen dat ik niet meer wou. Ik voelde ook dat ik op eens moest plassen terwijl ik al twee keer naar de wc was geweest voor die tijd. Ik was bang dat ik onderweg in me broek zou plassen. 1, 2, 3 en ik sprong. Met me armen wijd! De adrenaline gierde door me lichaam!! Me hart ging zo snel dat ik dacht dat hij ook niet sneller kon. Daar vloog ik, door de lucht aan een touwtje. Bungellend aan het touwtje was ik ontzettend aan het juigen!! Oh wat voelde dat geweldig, en wat was ik eigenlijk ook wel trots op me zelf dat ik het gedaan had. Maar toen voelde ik ook me hoofd. Ik hing al even met me hoofd naar beneden. Maar toen kwam de man me ophalen. Ik schrok eerst van hem. Op eens had iemand me vast ik werd aan een ander touw vast gemaakt en werd recht op gezet. Wat was ik blij dat ie man er was. Ik stond zo te trillen van de adrenaline... ik wou zo graag even weer zitten. Ik kwam we boven werd loos gemaakt van alle draden. Ik was zo hyper! Het gaf zo'n ontzettende kick. Iedereen vroeg hoe het was. Het was echt GE-WEL-DIG!!! Eén van de mannen die er werkte vroeg me gelijk toen ik boven kwam of ik het nog eens zou doen. Mijn antwoord was: 'niet vandaag'. Maar toen we terug zaten in de auto naar huis wou ik wel weer terug naar het moment dat ik sprong. Misschien zal ik het nog eens doen. Maar waar en wanneer?? Ik denk dat een volgende keer dit nooit meer zal evenaren. Dit was de hoogste plek van wereld. De brug was 216 meter hoog en je viel 160 tot 180 meter naar benenden. Maar over een paar jaar is er misschien nog wel een hogere ergens te vinden.

Liefs Anne