George Hospital

Vorige week woensdag waren Sjoerd en ik met z'n 2en op stage, omdat Baukje ziek was. Toen we met het personeel in de theekamer zaten hoorden we dat er veel patiënten weg gingen voor een uitstapje. Een patiënt moest naar Harry Comy, een aids clinic, een patiënt moest naar een clinic in pacaltdorp en er was een patiënt die naar het ziekenhuis moest. Met elke patiënt ging er een personeels lid of stagiaire mee. Toen iedereen opstond om aan het werk te gaan ben ik eerst een langs de staf gelopen om te vragen of wij misschien met één van de patiënten mee mochten. Ik vond ze gelijk een goed idee en ze overlegde het met Hilton de chauffeur. Het overleg tussen hun ging me iets te snel om het te volgen maar het was duidelijk dat wij mee mochten. Om 9 uur vertrokken we met Hilton en een paar cliënten met begeleider naar de plekken van bestemming. In de bus werd bekend dat we naar het ziekenhuis gingen, niet met cliënt maar gewoon met zijn tweeën om daar iemand te ontmoeten. We hebben eerst iedereen afgezet voordat we bij het ziekenhuis uit kwamen.
In het ziekenhuis liep Hilton een kamertje binnen en kwam terug met de mededeling dat we even moesten wachten en dat er dan iemand aan zou komen en ons van alles zou uitleggen. Hilton stond op tijd want hij moest nog meer mensen ophalen en brengen. Na 10 minuten was de deserterende persoon er nog niet. Hilton nam ons mee terug naar de bus en zei dat hij iets zou regelen voor de dag er na. Ik was een klein beetje teleurgesteld maar wist ook als we een dag zouden wachten kon Baukje er ook bij zijn. We zijn de rest van die dag met Hilton opstap geweest. Mensen ophalen en brengen. Hilton weet veel over George en Zuid-Afrika we hebben veel van hem geleerd. We hadden het o.a. over de apartheid en verschillen tussen NL en ZA. Een voorbeeld hier van is dat je in NL in je eentje op een zaal werk met 8 mensen en hier werk je met 4 a 5 mensen op een zaal van 8 mensen. In Nederland ren je je rot (wat ik trouwens erg lekker vind) en hier sta je soms uit je neus te vreten omdat er even niets te doen is of omdat die 4 andere mensen al het werk al aan het doen zijn. Als ik dan even lekker ‘hard' aan het werk ben krijg ik van het horen ‘doe maar rustig'.
Donderdag 24 maart kwamen we met z'n drieën aan bij Bethesda. We wisten natuurlijk wat er op ons te wachten stond en we hadden ons hier ook op voorbereid. Maar het ging even anders als verwacht. Het was een vaag verhaal wat we nou precies gingen doen. Uiteindelijk zijn we bij Hilton in de bus gestapt en afgezet bij het ziekenhuis. Bij het ziekenhuis aangekomen is Hilton weer naar het zelfde kamertje gegaan en nog geen 5 minuten later stond er een zuster ons naar binnen te wenken. Deze zuster zou ons helpen om dokter Emmink te vinden. Dit is een Nederlands chirurg en hij zou ons wel wegwijs kunnen maken in het ziekenhuis. Na een paar gangen gelopen te hebben kwamen we uit bij theater. We hadden alle drie geen idee wat het theater moest zijn. We werden naar de balie begeleid en daar hebben we gewacht op de dokter. De dokter kwam er aan lopen en ik werd toch een beetje zenuwachtig, wat moet je nou verwachten van zo'n man? En wat gaan we doen? Wat kan ik hem vragen? Maar hij was heel relax en aardig. We werden naar de kleedkamers gewezen en in oversized kleding gehesen. Een groene broek met een baby blauwe lange blouse er over heen, deze kwam ongeveer tot onze enkel, en slofjes om de voeten en een haar net je op. Na veel lol in de kleedkamer kwamen we naar de koffiekamer. Dokter Emmink liet ons het theater zien. Het theater staat voor de OK's. We zijn bij verschillende OK's langs gelopen en we verbaasden ons er over dat we mochten kijken. We hebben deze dag gezien hoe amandelen werden verwijderd, hoe een kind ter wereld kwam via een keizersnee, twee endoscopen en we hebben naar een anus gekeken waar uiteindelijk niets mee aan de hand was. We vonden dit erg komisch want we stond met z'n drieën en nog een chirurg en zijn assistent naar een man zijn anus te kijken. Maar we konden allemaal niet zien wat er aan de hand was. Ik stond er ongeveer een meter van af en ik zie me zelf er nog staan, me hoofd buigend heen en weer of ik iets zag. De chirurg heeft er in gekeken en er was inderdaad niets aan de hand. Dit was wel te verklaren. Want de man in kwestie was een gevangene. Het schijnt vaker te gebeuren dat ze een smoes op hangen dat ze ergens last van hebben en zo een dag even uit hun cel zijn.
Het was een lange dag. Stonden om half 8 in Bethesda te werken en om 5 uur stapten we het ziekenhuis uit.

Dinsdag 29 maart gingen we gelijk vanuit huis naar het ziekenhuis. We hadden contact gehad met dokter Emmink en hij wou graag dat we vaker langs kwamen. Zo hadden we precies uitgedacht wanneer we heen wouden. Deze week dinsdag en woensdag en de weken er na elke maandag en dinsdag.
We hadden afgesproken dat we er tussen 8 en 9 zouden zijn en hem dan zouden bellen. Om 10 over 8 liepen we het ziekenhuis in en zijn eerst een kop koffie gaan halen. Om half 9 stonden we in het theater. We hebben wat rond gekeken bij de OK's. We hebben gekeken bij een operatie waar het been van een ongeveer 11 jarig meisje werd recht gezet, hierbij zaagden ze het bot net even onder de heup los, draaide het onderbeen en bevestigden de delen weer op elkaar. Dit werd vast gemaakt met een plaatje en schroeven. Dit maakte een raar geluid. Als je je ogen dicht zou doen zou je eerder denken dat je op een bouwplaats staat dan ik een OK.
Ook werd er een galblaas verwijderd omdat deze mevrouw last had van galstenen. En uiteindelijk gingen we kijken bij een scopie. Toen we aan kwamen lopen was het al een kritieke toestand. Er lag een man op een bloederig bed. Er liep bloed langs zijn gezicht en hij werd beademd. Hij moest snel naar de OK gebracht worden en er moest gekeken word waar het probleem zat want met een scopie kon de arts niet zien wat er aan de hand was. Dit kwam door het hoeveelheid bloed in de maag. Toen de buik open laag zagen we veel bloed. De man heeft al met al ongeveer 1,5 liter bloed verloren. De hebben uiteindelijk een stuk van de maag verwijderd en dit weer bevestigd aan de darm. Er waren twee artsen mee bezig maar dit was niet genoeg. Baukje mocht bij deze operatie assisteren. Dit was natuurlijk een hele eer. En het kijken werd op deze manier alleen maar leuker. Alleen was het voor mij en Sjoerd lastig te zien. Maar Baukje had het goed gedaan en de patiënt was mooi geholpen. Later hebben we nog zal rondes gedaan en kwamen we deze patiënt tegen op de IC. Hij was nog niet bij maar het ging goed met hem.

Woensdag 30 maart gingen we weer naar het ziekenhuis. Dokter Emmink was niet op zijn mobiel te bereiken en zo konden wij ook niet in het theater komen. Nou kwamen we bij het koffie drinken artsen tegen die we de dag er voor ontmoet hadden. Ze wisten dat we voor Emmink kwamen en hebben ons een sleutel te leen gegeven om zo het theater binnen te kunnen. Emmink was bezig met een operatie en had zijn telefoon dus niet kunnen opnemen. Dat is wel iets wat ik merk hier in het ziekenhuis, elke arts heeft zijn telefoon op zak en hard het geluid aan staan. Ze worden veel gebeld, zowel privé als door mensen vanuit het ziekenhuis. Als ze de mogelijkheid er voor hebben nemen ze zelf op of een zuster neemt de telefoon aan. Ik vraag me af of dat ook zo gaat in Nederland.
We hebben wat rond gewandeld langs de OK's en zijn gaan kijken bij een baby'tje (17 maanden, maar erg klein) waar bij de amandelen werden verwijderd. We hebben nog 2 scopen gezien en zijn daarna weer opzoek gegaan naar dokter Emmink. Deze was net klaar met zijn operatie. En zou beginnen aan zijn volgende een operatie. Ze gingen een stoma, aan de dunne darm, verwijderen bij een vrouw. En deze weer bevestigen aan de anus zodat de ontlasting weer langs de ‘gewone' weg gaat. Bij deze operatie mocht ik assisteren. Ik moest mijn handen gaan wassen en dan met natte handen en armen de OK binnen lopen. Daar kon ik moet steriele doeken mijn armen afdrogen en mijn groene schrot aan doen. Ik mocht nergens meer aan komen met mijn handen. Ik moest steriele handschoenen aan doen en mocht nu alleen alles wat groen was aanraken. Het groene is het steriele gedeelte. De patiënt lag op haar rug met haar armen wijd en elk been in een beugel. Dokter Emmink stond tussen haar benen en de arts in opleiding aan de patiënt haar rechter kant in aan haar linker kant. Op het moment dat de chirurg de patiënt open snee begon ze te bewegen. Ik kreeg als ware een klap op mijn kont. Dit was een raar gevoel. Je gaat er vanuit dat de patiënt niet meer bij komt, maar toch gaf ze een kick vanwege de pijn. Na dat de anesthesist haar iets had gegeven was ze weer voorledig onder narcose en konden we weer verder. De buik werd open gesneden en open gebrand. Dit gebeurde met een pennetje waar mee je vonkjes kon maken waardoor de huid weg brandde. Het was er lastig om bij de darmen te komen want de vrouw had veel verklevingen in haar lichaam door eerdere operaties. Hier door duurde de operatie ook erg lang. Het heeft 4 uur geduurd. Het hier door ook lastig om bij de anus te komen. Tijdens de operatie moest ik de huid opzij houden, klemmen vast houden, bloed wegzuigen. Als ik het mij goed herinner hebben ze het rectum verwijderd. En het ileum direct aangesloten op de anus. Dit gebeurde op de Hartman manier. Er werd in het uiteinde van de dunnen darm een dingetje geplaatst wat op een paddenstoel leek. In de darm zat dan een rondje zo groot als een euro en daaruit stak een steeltje. De arts plaatste in de anus een langwerpig voorwerp waar een hendel aan zat. En aan het uiteinde zat ook een steeltje. De twee steeltjes pasten op elkaar en klikten vast. De twee stukken werden naar elkaar toen getrokken en wanneer het goed zat kneep de arts in de hendel en waren de stukken (de anus en de dunne darm) aan elkaar vast geniet. Dit was erg bijzonder om te zien. Ik hoop dat ik het goed heb kunnen beschrijven dat jullie een beetje een idee hebben. Na dit werd de patiënt dicht genaaid. Laag voor laag werd ze gehecht. Hier bij heb ik het hecht draad moeten vasthouden wanneer de arts in opleiding de naald door de huid haalde. Ook heb ik de hechtingen afgeknipt. Net voordat we klaar waren werd de patiënt weer wakker. Nu begon ze meer te spartelen dan de eerste keer. Ik stond dit keer tussen haar benen en moest ze echt goed vast houden dat ze niet van de behandel tafel zou vallen. De artsen hingen over haar heen en Sjoerd en Baukje waren ook bij gesprongen om haar armen vast te houden. Omdat mevrouw haar hoofd onder de steriele lakens ligt zie je niet wat daar onder gebeurd. Het was namelijk zo dat er een bepaalde toevoer niet door liep omdat er iets was los geraakt. De vrouw werd weer goed aangesloten en kreeg nog een spuit wit spul. Propolol.
Het was een heftige operatie en het lange staan heb ik ook wel gevoeld. Ik op een gegeven moment wel last van mijn voeten. Maar het was super leuk om te doen. Maar ook wel spannend.

Liefs vanuit Zuid-Afrika