Groningse roots

Elke keer als een leraar even bij ons komt kijken nemen ze iets voor ons mee. Ze nemen vaak spullen mee die onze ouders meegeven. Kleren voor de kinderen hier, speelgoed, washandjes enz. Maar er zijn ook ouders die andere dingen meegeven. Zoals de VI, borrelnootjes, dvd enz.

Vandaag is Bert Helder samen met zijn vrouw Trudie bij ons aangekomen. Ze hadden, net als Gerlof vorige week, een koffer vol met spullen voor ons mee. Ook meneer Theodorie had iets voor zijn zoon meegenomen. Waar hij niet alleen Maarten erg blij mee maakt maar ook mij. Een cd van rooie rinus en pé daalemmer.

De enige plek waar wij een radio hebben is in de auto. Dus na het eten zaten we samen in de auto, op de pakeerplaats, te luisteren naar de nummer zoals; jelle, lopstertoren, hoornseplas, carnaval in 't noorden.... En niet alleen luisteren maar ondertussen zingen we ook keihard mee.

Morgen gaan we, omdat het weer eens een nationale vakantie dag is, een dag weg. Naar Knysna. Ik ben erg benieuwd wat onze chauffeur onderweg vind van onze Groningse helden. En niet alleen van de 2 zangers, maar ook van ons geschreeuw daar bij. Ik weet wel dat het leuke autorit word.

Na ons uitstapje kunnen we weer aan het werk. Sjoerd, Baukje en ik hebben maandag op dinsdag een nachtdienst en dinsdag op woensdag.

Zaterdag was er in George ook een Hollandse markt. Dit werd georganiseerd door een groep Hollandser die hier wonen. Hier ben ik dan ook in stijl heen geweest, in me bavaria jurkje.

Je kon er heerlijke dingen eten, kopen en doen. Zoals kroketen, drop, Belgische waffels, haring, kaas, sjoelen, blikgooien enz. Ik heb heerlijke belegen/oude kaas gekocht. Dat mis ik namelijk hier. Want de kaas hier is niet te eten. En dropjes en willemina pepermunt heb ik gekocht.

Tot over 3,5 week

Liefs Anne

Avond-/nachtdienst

Nachtdiensten.

Zins we bij Bethesda zijn, zijn we al nieuwsgierig naar hoe er gewerkt word in de nachtdiensten. Ook werken ze hier 12 uurs diensten. Ze kennen alleen dag- en nachtdienst. De nachtdienst is dan van 19:00 tot 07:00.

In Nederland worden de bewoners/cliënten 's ochtends gewassen. Maar hier worden de cliënten 's nachts gewassen. Hier hebben we wel even raar van staan kijken. 's Nachts? En worden ze daar voor dan speciaal wakker gemaakt? Maar ook een 12 uurs dienst? Hoe hou je dat vol?

Om antwoorden op deze te krijgen konden we maar één ding doen. Nachtdiensten mee draaien. We hadden de hoofd zuster gevraagd of dit goed was en ze gaf haar toestemming. Woensdag op donderdag een nacht en donderdag op vrijdag.

Als voorbereiding op onze eerste nacht hebben we geprobeerd zo lang mogelijk uit te slapen. Maar omdat ik met meerdere mensen op een kamer slaap was ik al vrij vroeg wakker. Om 7 uur liep ik al buiten met me slaperige hoofd. Ik dacht nog als ik vandaag niet meer kan slapen word het een lange nacht. Maar om 11 uur heb ik nog eens een poging gedaan om te slapen. Met de bouwwerkzaamheden op de achtergrond en het geschreeuw van onze tuinman heb ik nog 3 uurtjes kunnen slapen. Wel met een kussen over me hoofd, maar toch nog even die uurtjes gepakt.

Om 6 uur hebben we snel wat patat naar binnen gewerkt en ons klaar gemaakt voor de nachtdienst. Onze tassen vol met eten, spelletjes, boeken, dekentje, mp3-speler. Op deze manier zouden we de nacht wel door komen.

Even na half 7 zaten we dan bepakt en bezakt in de auto richting Bethesda. We hadden er erg veel zin in. Ook omdat we lekker aan de slag konden met mensen wassen. Wat voor ons ook betekende (eindelijk) iets doen.

Toen we Bethesda binnen kwamen was het druk. Door het dag personeel wat vertrok en van het bezoek. Het was bezoek uur.

We liepen richting de theekamer en waar het nacht personeel al zat. Maar we verbaasden ons er over van wat er zat. Er zat een wat oudere blanke vrouw. Dat hadden we bij Bethesda nog nooit gezien, een blank personeelslid. Zelfs alle cliënten zijn kleurlingen(bruin) of zwarten, op één oma na. (Ik zeg oma, omdat elke ouwe vrouw oma word genoemd of tanie en elke ouwe man opa of oom.) Onze blanke collega zag er inderdaad wat ouder en wat geleefd uit. Later op de avond hoorde we ook meer over haar persoonlijk en kreeg ik antwoord op mijn gedachte over haar uiterlijk. Ze is 67 en woont bij haar zoon en schoondochter en haar twee kleinkinderen. Ze heeft overal gewoond en gewerkt. Ook heeft ze haar man vroeg verloren en een zoon op zijn 41 door een auto ongeluk. Maar ze is sterk. Ze werkt met heel veel plezier en zou ook nog lang niet willen stoppen.

Zoals altijd beginnen we met thee voor dat we aan het werk gaan. We zaten met al het nacht personeel in de theekamer thee te drinken en te wachten tot het bezoekuur over was.

Om 8 uur gingen we de zalen rond met thee en broodjes. Ondertussen was ander personeel mensen aan het verschonen. Toen we bij de laatste zaal aankwamen om brood en thee te brengen zat er een man op het randje van zijn bed en maakte geluiden alsof hij over moest geven. Maar er kwam niets. Ik werd gevraagd om een man achter in de zaal te helpen met zijn brood. Maar de andere man bleef de zelfde geluiden maken. Ik ging toch maar bij hem staan en had een klein bakje in me hand om het op te vangen mocht er iets opkomen. Ik had nog maar net het bakje in me had of er kwam een grote hoeveelheid kost uit de man. Helaas was mijn bakje te klein, mijn handschoenen, de vloer en de man zaten er onder. Ik heb Sjoerd en Baukje geroepen om me te helpen. Iemand om de andere man verder te helpen met zijn brood en de ander kon me helpen met schoonmaken. Nadat ik me zelf had schoongemaakt heb ik de man verder geholpen en gedweild. Maar al snel kwam er meer. Het leek er toen ook al op dat we onze handen wel vol hadden aan deze man. Toen hij was bijgekomen hebben we hem weer in zijn bed gelegd. We moesten ook weer naar de volgende. Een man die in zijn bed had geplast. Thijs plast ongeveer 10 keer per dag in zijn bed, rolstoel, stoel of waar hij dan ook maar zit. Het is een man met een halfzijdige verlamming. Maar volgens ons is hij ook niet meer 100%. Hij praat onverstaanbaar, voor zo ver hij wat zegt, en kijk glazig uit zijn ogen. Als hij in zijn rolstoel zit hangt hij meestal voor over en in het ‘ergste' geval loopt er dan ook nog kwijl langs zijn mond. We hebben hem gewassen, een schone nachtrok aangedaan, bed verschoont en hem ingestopt voor de nacht.

In de vrouwen zaal er naast lag een vrouw met kanker in haar endeldarm. Dit vreet naar buiten waar door ze in haar lies een wond heeft en haar hele bilnaad is één grote diepe wond. Behalve dat is ze vel over been en zag het er naar uit dat ze de ochtend niet zou halen. We hebben haar verhuisd naar een kamer voor haar alleen. Een kamer waar de mensen heen gaan als ze ‘slecht liggen'. Ze ligt daar met al haar eigen spullen en op een tafel naast haar liggen wat Bijbels en wat schilderijen.

Rond een uur of 10 hadden we pauze. In de pauze hebben we maar eens gevraagd hoe zo'n nacht meestal verloopt en wat ons dus nog te wachten stond. Ze vertelde dat we nu pauze hadden tot 12uur, dan wat mensen moesten draaien en daarna hadden we pauze tot 4 uur. Om 4 uur gingen we dan de mensen wassen. Tussen 12 en 4 werden er dan nog een aantal rondes gelopen.

In de theekamer hebben we wat gedronken en wat gegeten. Ondertussen deden we een spelletje pesten met z'n 3en. Na 3 potjes zijn we wat voor ons zelf gaan doen. Boek lezen, muziek luisteren, ik ging wat kaartjes schrijven. Dit deed ik op de gang bij een tafel. Maar even voor 12 hoorde ik iemand hoesten en het klonk net of de gene er in stikte. Ik ben gelijk gaan kijken waar het geluid vandaan kwam. Ik ben als eerste naar Christina gelopen. De vrouw die op sterven ligt. Maar ze lag rustig te slapen. Ik stond in de deur opening naar haar te kijken toen ik mij collega's achter mij zag. Ze gingen de mensen draaien. Ik ben ze gaan helpen. Na dat we wat mensen hebben gedraaid zijn we weer terug gegaan naar de theekamer. Baukje was er moe en ging even lang uit in de gang liggen op een soort behandeltafel. Sjoerd en ik waren absoluut niet moe en zijn in de ‘vergaderzaal' gaan zitten om spelletjes te doen. Ik had Skip-bo meegenomen. Onder het spelen door dronken en aten we wat. Ik had cola en snicker gekocht om zo nog wat energie te krijgen. Nadat Sjoerd het eerste potje had gewonnen deden we nog een potje die ik dan weer won. We hadden de afspraak gemaakt dat we na ons tweede potje de ronde zouden doen. Zodat we daarna nog één potje konden doen om te zien wie de uiteindelijke winnaar zou zijn.

In de theekamer lag iedereen te slapen en in de gang lag Baukje nog op de behandeltafel. We namen wat lampen mee en zijn de zalen bij langs gegaan. We hebben ons bescheurd om hoe sommige mensen er bij lagen. Tanie Dolly zonder kleding of deken over scheef in bed. Op haar rug en met haar mond open. We hebben haar toe gedekt en zijn naar de achterste mannen zaal gelopen. Daar lag een man op zijn rug overdwars in bed. Dit was de zelfde man die aan het begin van onze dienst zo veel had overgegeven. We hebben hem op zijn zij gelegd en zagen ook dat hij in zijn slaap ook had overgegeven.

Terug gekomen in de vergaderzaal heb ik het laatste spelletje Skip-bo gewonnen. Nadat kwam onze zombie ook binnen gelopen. Met een duf koppie kwam Baukje met haar hoofd om de deur. Ze kwam bij ons zitten maar wou nog eerst niet mee doen met onze spelletjes. We gingen een spelletje doen waar bij je een op een papiertje een bekend persoon schrijft en deze dan bij de ander op het voorhoofd plakt. En dan moest je er achter komen wie je was. Ik had voor Sjoerd bedacht: Britney Spears en Sjoerd voor mij: Adolf Hitler. Bij de mijn vraag of ik getrouwd was zei Sjoerd nee en Baukje ja. Na dat we allebei wisten wie we waren hebben we hier nog even over nagedacht. Maar we zijn er niet uitgekomen.

De 2^e ronde van ons spelletje. Baukje deed nu ook mee. Baukje was: Alfred J. Kwak. Sjoerd: Cruela de Vil. En ik was: Pino. De afspraak was weer dan we na het spelletje nog eens een ronde gingen doen.

De 2^e ronde langs de zalen was wat rustiger. Maar de man die steeds overgaf lag weer een beetje raar in bed. We hebben hem wat opgeschoven en zijn weer terug gegaan naar ons spel.

De 3^e ronde was Sjoerd: Frans Bauer. En Baukje en ik waren allebei: Anne-Maartje. Sjoerd had een persoon voor Baukje bedacht en Baukje voor mij.

Om 4 uur zijn we weer terug gegaan naar de theekamer om samen met het andere personeel de mensen te gaan wassen.

Omdat er een aantal studenten die dag een examen wassen hadden moesten we vijf mensen overslaan. Ik dacht dat we iedereen moesten wassen. Maar er waren ook mensen die zich zelf konden wassen. We maakten waskommen met warm water klaar en brachten deze naar de patiënten. De mensen die zich zelf konden wassen konden aan de slag en de rest werd door ons gewassen.

Toen we bij Zana kwamen, de man die steeds had overgegeven, was hij totaal niet aanspreekbaar. Hij reageerde nergens op maar haalde nog wel adem. De zuster dacht aan een beroerte en belde het ziekenhuis om te vragen wat ze moest doen. Ze hebben hem opgehaald met de ambulance. Er was een ambulance broer en een zuster. De man was erg aardig en was geïnteresseerd in ons en stelde onze hulp op prijs. Maar daar in tegen de zuster niet. Het was een grote zwarte vrouw met een chagrijnig gezicht en al kauwend op haar kauwgom keek ze ons met een afkeurende blik aan. Zei ook weinig tot niets tegen ons. Af en toen gebaarde ze dat we ergens anders moesten gaan staan. Ik lachte af en toe even naar Baukje en zo te zien had Baukje de zelfde gevoelens over de vrouw als ik. Maar toen vroeg ze of ik aan het knipogen was en waarom. Ik had het gevoel of ze zich wat bedreigt voelde. Ik legde haar uit dat ik lachte en ze keek weer de andere kant op. Later vertelde de zuster dat de ambulance zuster een keer tegen haar heeft gezegd dat ze te oud was om te werken en dat ze maar naar huis moest gaan. Toen hadden we haar natuurlijk al gelijk geschoten.

Na het wassen hebben we de zuster geholpen met de medicijnen. Door dat Zana naar het ziekenhuis moest liep ze achter met de administratie. Ze wou graag dat wij hielpen met de medicijnen zodat het sneller zou gaan.

Toen was eigenlijk het werk wel gedaan voor die dienst. Het was nog geen 7 uur maar er waren al aardig wat dagdienst personeelsleden aanwezig. We gingen nog eens in de theekamer zitten om te wachten op de overdracht. Op dit moment kwam voor mij het breekpunt. Ik heb me bril afgezet, heb mij hoofd op mijn hand gelegd en ben zo even in slaap gevallen. Ik was een kwartier totaal van de wereld. Er kwam steeds meer personeel binnen lopen maar ik heb niets vernomen. Ook maakte ze grapjes over het feit dat ik sliep. Ik had zo hard gewerkt dat ik nu sliep en Baukje en Sjoerd zouden niets hebben gedaan.

We zijn naar huis gereden met de muziek hard aan en de airco aan. Toen we thuis kwamen stond het ontbijt klaar en was de groep al aan het ontbijten. We hebben heerlijk ontbeten hebben nog even in de tuin gezeten en zijn daarna lekker op bed gegaan.

Ik heb nog wel kunnen slapen tot half 3. Maar de tuinman schreeuwde nog wel door de tuin, terwijl we het drie keer hadden gezegd dat wij zouden slapen. En de in de keuken werden klapdeurtjes tegen de betonnen muur geschroefd.

De tweede nacht ging iets moeizamer. Maar al met al maar een half uur geslapen in de nacht. Deze nacht waren de bewoners wel onrustig 's nachts maar er is niet veel bijzonders gebeurd.

Christina leeft ook nog steeds. Er was tijdens het bezoek uur wel veel familie. Ik ben nog even langs gelopen om ze wat privacy te gegeven en de deur dicht te doen. Een haar dochter zei nog:'dankie, dokter.'

We hebben deze nacht wel veel foto's gemaakt. Sjoerd en ik waren wel een beetje vervelend maar we hebben heel veel lol gehad.

Maar ik heb zo te zien al heel veel geschreven. En zal niet nog een hele nacht beschrijven. Maar als jullie nog ergens nieuwsgierig naar zijn hoor ik het graag. Ik ben ook benieuwd naar jullie reacties.

Liefs (zuster) Anne

Wat een belevenissen

George Hospital

Vorige week woensdag waren Sjoerd en ik met z'n 2en op stage, omdat Baukje ziek was. Toen we met het personeel in de theekamer zaten hoorden we dat er veel patiënten weg gingen voor een uitstapje. Een patiënt moest naar Harry Comy, een aids clinic, een patiënt moest naar een clinic in pacaltdorp en er was een patiënt die naar het ziekenhuis moest. Met elke patiënt ging er een personeels lid of stagiaire mee. Toen iedereen opstond om aan het werk te gaan ben ik eerst een langs de staf gelopen om te vragen of wij misschien met één van de patiënten mee mochten. Ik vond ze gelijk een goed idee en ze overlegde het met Hilton de chauffeur. Het overleg tussen hun ging me iets te snel om het te volgen maar het was duidelijk dat wij mee mochten. Om 9 uur vertrokken we met Hilton en een paar cliënten met begeleider naar de plekken van bestemming. In de bus werd bekend dat we naar het ziekenhuis gingen, niet met cliënt maar gewoon met zijn tweeën om daar iemand te ontmoeten. We hebben eerst iedereen afgezet voordat we bij het ziekenhuis uit kwamen.
In het ziekenhuis liep Hilton een kamertje binnen en kwam terug met de mededeling dat we even moesten wachten en dat er dan iemand aan zou komen en ons van alles zou uitleggen. Hilton stond op tijd want hij moest nog meer mensen ophalen en brengen. Na 10 minuten was de deserterende persoon er nog niet. Hilton nam ons mee terug naar de bus en zei dat hij iets zou regelen voor de dag er na. Ik was een klein beetje teleurgesteld maar wist ook als we een dag zouden wachten kon Baukje er ook bij zijn. We zijn de rest van die dag met Hilton opstap geweest. Mensen ophalen en brengen. Hilton weet veel over George en Zuid-Afrika we hebben veel van hem geleerd. We hadden het o.a. over de apartheid en verschillen tussen NL en ZA. Een voorbeeld hier van is dat je in NL in je eentje op een zaal werk met 8 mensen en hier werk je met 4 a 5 mensen op een zaal van 8 mensen. In Nederland ren je je rot (wat ik trouwens erg lekker vind) en hier sta je soms uit je neus te vreten omdat er even niets te doen is of omdat die 4 andere mensen al het werk al aan het doen zijn. Als ik dan even lekker ‘hard' aan het werk ben krijg ik van het horen ‘doe maar rustig'.
Donderdag 24 maart kwamen we met z'n drieën aan bij Bethesda. We wisten natuurlijk wat er op ons te wachten stond en we hadden ons hier ook op voorbereid. Maar het ging even anders als verwacht. Het was een vaag verhaal wat we nou precies gingen doen. Uiteindelijk zijn we bij Hilton in de bus gestapt en afgezet bij het ziekenhuis. Bij het ziekenhuis aangekomen is Hilton weer naar het zelfde kamertje gegaan en nog geen 5 minuten later stond er een zuster ons naar binnen te wenken. Deze zuster zou ons helpen om dokter Emmink te vinden. Dit is een Nederlands chirurg en hij zou ons wel wegwijs kunnen maken in het ziekenhuis. Na een paar gangen gelopen te hebben kwamen we uit bij theater. We hadden alle drie geen idee wat het theater moest zijn. We werden naar de balie begeleid en daar hebben we gewacht op de dokter. De dokter kwam er aan lopen en ik werd toch een beetje zenuwachtig, wat moet je nou verwachten van zo'n man? En wat gaan we doen? Wat kan ik hem vragen? Maar hij was heel relax en aardig. We werden naar de kleedkamers gewezen en in oversized kleding gehesen. Een groene broek met een baby blauwe lange blouse er over heen, deze kwam ongeveer tot onze enkel, en slofjes om de voeten en een haar net je op. Na veel lol in de kleedkamer kwamen we naar de koffiekamer. Dokter Emmink liet ons het theater zien. Het theater staat voor de OK's. We zijn bij verschillende OK's langs gelopen en we verbaasden ons er over dat we mochten kijken. We hebben deze dag gezien hoe amandelen werden verwijderd, hoe een kind ter wereld kwam via een keizersnee, twee endoscopen en we hebben naar een anus gekeken waar uiteindelijk niets mee aan de hand was. We vonden dit erg komisch want we stond met z'n drieën en nog een chirurg en zijn assistent naar een man zijn anus te kijken. Maar we konden allemaal niet zien wat er aan de hand was. Ik stond er ongeveer een meter van af en ik zie me zelf er nog staan, me hoofd buigend heen en weer of ik iets zag. De chirurg heeft er in gekeken en er was inderdaad niets aan de hand. Dit was wel te verklaren. Want de man in kwestie was een gevangene. Het schijnt vaker te gebeuren dat ze een smoes op hangen dat ze ergens last van hebben en zo een dag even uit hun cel zijn.
Het was een lange dag. Stonden om half 8 in Bethesda te werken en om 5 uur stapten we het ziekenhuis uit.

Dinsdag 29 maart gingen we gelijk vanuit huis naar het ziekenhuis. We hadden contact gehad met dokter Emmink en hij wou graag dat we vaker langs kwamen. Zo hadden we precies uitgedacht wanneer we heen wouden. Deze week dinsdag en woensdag en de weken er na elke maandag en dinsdag.
We hadden afgesproken dat we er tussen 8 en 9 zouden zijn en hem dan zouden bellen. Om 10 over 8 liepen we het ziekenhuis in en zijn eerst een kop koffie gaan halen. Om half 9 stonden we in het theater. We hebben wat rond gekeken bij de OK's. We hebben gekeken bij een operatie waar het been van een ongeveer 11 jarig meisje werd recht gezet, hierbij zaagden ze het bot net even onder de heup los, draaide het onderbeen en bevestigden de delen weer op elkaar. Dit werd vast gemaakt met een plaatje en schroeven. Dit maakte een raar geluid. Als je je ogen dicht zou doen zou je eerder denken dat je op een bouwplaats staat dan ik een OK.
Ook werd er een galblaas verwijderd omdat deze mevrouw last had van galstenen. En uiteindelijk gingen we kijken bij een scopie. Toen we aan kwamen lopen was het al een kritieke toestand. Er lag een man op een bloederig bed. Er liep bloed langs zijn gezicht en hij werd beademd. Hij moest snel naar de OK gebracht worden en er moest gekeken word waar het probleem zat want met een scopie kon de arts niet zien wat er aan de hand was. Dit kwam door het hoeveelheid bloed in de maag. Toen de buik open laag zagen we veel bloed. De man heeft al met al ongeveer 1,5 liter bloed verloren. De hebben uiteindelijk een stuk van de maag verwijderd en dit weer bevestigd aan de darm. Er waren twee artsen mee bezig maar dit was niet genoeg. Baukje mocht bij deze operatie assisteren. Dit was natuurlijk een hele eer. En het kijken werd op deze manier alleen maar leuker. Alleen was het voor mij en Sjoerd lastig te zien. Maar Baukje had het goed gedaan en de patiënt was mooi geholpen. Later hebben we nog zal rondes gedaan en kwamen we deze patiënt tegen op de IC. Hij was nog niet bij maar het ging goed met hem.

Woensdag 30 maart gingen we weer naar het ziekenhuis. Dokter Emmink was niet op zijn mobiel te bereiken en zo konden wij ook niet in het theater komen. Nou kwamen we bij het koffie drinken artsen tegen die we de dag er voor ontmoet hadden. Ze wisten dat we voor Emmink kwamen en hebben ons een sleutel te leen gegeven om zo het theater binnen te kunnen. Emmink was bezig met een operatie en had zijn telefoon dus niet kunnen opnemen. Dat is wel iets wat ik merk hier in het ziekenhuis, elke arts heeft zijn telefoon op zak en hard het geluid aan staan. Ze worden veel gebeld, zowel privé als door mensen vanuit het ziekenhuis. Als ze de mogelijkheid er voor hebben nemen ze zelf op of een zuster neemt de telefoon aan. Ik vraag me af of dat ook zo gaat in Nederland.
We hebben wat rond gewandeld langs de OK's en zijn gaan kijken bij een baby'tje (17 maanden, maar erg klein) waar bij de amandelen werden verwijderd. We hebben nog 2 scopen gezien en zijn daarna weer opzoek gegaan naar dokter Emmink. Deze was net klaar met zijn operatie. En zou beginnen aan zijn volgende een operatie. Ze gingen een stoma, aan de dunne darm, verwijderen bij een vrouw. En deze weer bevestigen aan de anus zodat de ontlasting weer langs de ‘gewone' weg gaat. Bij deze operatie mocht ik assisteren. Ik moest mijn handen gaan wassen en dan met natte handen en armen de OK binnen lopen. Daar kon ik moet steriele doeken mijn armen afdrogen en mijn groene schrot aan doen. Ik mocht nergens meer aan komen met mijn handen. Ik moest steriele handschoenen aan doen en mocht nu alleen alles wat groen was aanraken. Het groene is het steriele gedeelte. De patiënt lag op haar rug met haar armen wijd en elk been in een beugel. Dokter Emmink stond tussen haar benen en de arts in opleiding aan de patiënt haar rechter kant in aan haar linker kant. Op het moment dat de chirurg de patiënt open snee begon ze te bewegen. Ik kreeg als ware een klap op mijn kont. Dit was een raar gevoel. Je gaat er vanuit dat de patiënt niet meer bij komt, maar toch gaf ze een kick vanwege de pijn. Na dat de anesthesist haar iets had gegeven was ze weer voorledig onder narcose en konden we weer verder. De buik werd open gesneden en open gebrand. Dit gebeurde met een pennetje waar mee je vonkjes kon maken waardoor de huid weg brandde. Het was er lastig om bij de darmen te komen want de vrouw had veel verklevingen in haar lichaam door eerdere operaties. Hier door duurde de operatie ook erg lang. Het heeft 4 uur geduurd. Het hier door ook lastig om bij de anus te komen. Tijdens de operatie moest ik de huid opzij houden, klemmen vast houden, bloed wegzuigen. Als ik het mij goed herinner hebben ze het rectum verwijderd. En het ileum direct aangesloten op de anus. Dit gebeurde op de Hartman manier. Er werd in het uiteinde van de dunnen darm een dingetje geplaatst wat op een paddenstoel leek. In de darm zat dan een rondje zo groot als een euro en daaruit stak een steeltje. De arts plaatste in de anus een langwerpig voorwerp waar een hendel aan zat. En aan het uiteinde zat ook een steeltje. De twee steeltjes pasten op elkaar en klikten vast. De twee stukken werden naar elkaar toen getrokken en wanneer het goed zat kneep de arts in de hendel en waren de stukken (de anus en de dunne darm) aan elkaar vast geniet. Dit was erg bijzonder om te zien. Ik hoop dat ik het goed heb kunnen beschrijven dat jullie een beetje een idee hebben. Na dit werd de patiënt dicht genaaid. Laag voor laag werd ze gehecht. Hier bij heb ik het hecht draad moeten vasthouden wanneer de arts in opleiding de naald door de huid haalde. Ook heb ik de hechtingen afgeknipt. Net voordat we klaar waren werd de patiënt weer wakker. Nu begon ze meer te spartelen dan de eerste keer. Ik stond dit keer tussen haar benen en moest ze echt goed vast houden dat ze niet van de behandel tafel zou vallen. De artsen hingen over haar heen en Sjoerd en Baukje waren ook bij gesprongen om haar armen vast te houden. Omdat mevrouw haar hoofd onder de steriele lakens ligt zie je niet wat daar onder gebeurd. Het was namelijk zo dat er een bepaalde toevoer niet door liep omdat er iets was los geraakt. De vrouw werd weer goed aangesloten en kreeg nog een spuit wit spul. Propolol.
Het was een heftige operatie en het lange staan heb ik ook wel gevoeld. Ik op een gegeven moment wel last van mijn voeten. Maar het was super leuk om te doen. Maar ook wel spannend.

Liefs vanuit Zuid-Afrika

Bungy jumpen

Vandaag zijn we wezen bungy jumpen!!!
Het was echt geweldig! Van onze groep hebben er 11 gesprongen. Toen we aankwamen in tsitikamma, waar we Bloukrans Bridge staat, hebben we eerst naar een andere groep nederlands gekeken die gingen springen. Daar zijn we naar de kassa gelopen en hebben we een formulier in moeten willen met onze gegeven en een handtekening voor de eisen die ze stellen en de verandwoordelijkheden. Vanaf daar werden we door gestuurd naar mannen die ons in tuigjes hesen. Nu werd het echt spannend, we kunnen niet meer terug! Op onze handen stond een jump nummer en je gewicht. Zo konden de mannen boven op de brug zien wie we waren en hoe ze het toe moesten instellen inverband met je gewicht.

Het was 11:00 en we werden geroepen door een man die ons mee nam naar de brug. We liepen door een loop brug langs de grote brug om in het midden te komen waar de mannen klaar stonden om ons op te vangen.

Een man stond ons al op te wachten en vroeg nog eens naar onze namen. Hij noemde de namen op de als eerste moesten springen en we maakten ons klaar. Ik wou niet als één van de eerste maar de man bepaalde voor mij dat ik als 2de moest. Ik werd gelijk zenuwachtig. Maar het was fijn dat er muziek werd gedaaid waar we lekker op los konden gaan zo dat we onze engerie door de zenuwen even kwijt konden. Vincent moetst/ging als eerste. Het was voor de hele groep spannend. Hoe zal het gaan. En Vincent sprong. Een man had mijn enkels goed vast gemaat en mijn tuigje zat ook zo als het moest. Ik moest tussen twee mannen in huppen naar de plek waar ik vast gemaakt werd aan het touw. Ik moest door huppen tussen hun in tot de rand met me tenen er over heen. Nu werd ik bang. Ik wou eigenlijk keihard gillen dat ik niet meer wou. Ik voelde ook dat ik op eens moest plassen terwijl ik al twee keer naar de wc was geweest voor die tijd. Ik was bang dat ik onderweg in me broek zou plassen. 1, 2, 3 en ik sprong. Met me armen wijd! De adrenaline gierde door me lichaam!! Me hart ging zo snel dat ik dacht dat hij ook niet sneller kon. Daar vloog ik, door de lucht aan een touwtje. Bungellend aan het touwtje was ik ontzettend aan het juigen!! Oh wat voelde dat geweldig, en wat was ik eigenlijk ook wel trots op me zelf dat ik het gedaan had. Maar toen voelde ik ook me hoofd. Ik hing al even met me hoofd naar beneden. Maar toen kwam de man me ophalen. Ik schrok eerst van hem. Op eens had iemand me vast ik werd aan een ander touw vast gemaakt en werd recht op gezet. Wat was ik blij dat ie man er was. Ik stond zo te trillen van de adrenaline... ik wou zo graag even weer zitten. Ik kwam we boven werd loos gemaakt van alle draden. Ik was zo hyper! Het gaf zo'n ontzettende kick. Iedereen vroeg hoe het was. Het was echt GE-WEL-DIG!!! Eén van de mannen die er werkte vroeg me gelijk toen ik boven kwam of ik het nog eens zou doen. Mijn antwoord was: 'niet vandaag'. Maar toen we terug zaten in de auto naar huis wou ik wel weer terug naar het moment dat ik sprong. Misschien zal ik het nog eens doen. Maar waar en wanneer?? Ik denk dat een volgende keer dit nooit meer zal evenaren. Dit was de hoogste plek van wereld. De brug was 216 meter hoog en je viel 160 tot 180 meter naar benenden. Maar over een paar jaar is er misschien nog wel een hogere ergens te vinden.

Liefs Anne

Stage

Voor een indrukwekkend verslag van onze stage ga naar www.baukjeafrica.reismee.nl

Baukje heeft tot in de detail beschreven hoe het er bij Bethesda gaat en er uitziet. Ik ben benieuwd naar jullie reacties.

Liefs Anne

Na-week!!!!! =)

Er is nu een week voorbij. Onze stage week is over het algemeen goed bevallen. En dan spreek in voor de mensen van Bethesda. We hebben het erg naar ons zin en maken elke dag wel weer iets nieuws mee. Zo waren er donderdag mensen bij ons die de patiënten kwamen zegenen en een soort kleine kerkdienst hielden. En vandaag gingen we met z'n 3en met een aantal patiënten naar het huis van outeniekwa want daar was een bijeenkomst. Het was alleen niet goed gepland want we kwamen rond 10uur aan en ze waren al om half 8 begonnen dus we konden alleen nog het eind gebed mee krijgen.

We hadden vandaag een evaluatie van alle stages. Er waren nog veel dingen die er moesten veranderen. De economen en de jongens van de detailhandel krijgen een andere stage plek en er gaan wat mensen ruilen. Ook word er met Bethesda gepraat over de begeleiding, want zij moeten weten wat wij kunnen en mogen en wij andersom ook. Het is misschien ook de bedoeling om 2dagen naar het ‘grote' ziekenhuis in George te gaan en de andere 3dagen bij Bethesda te zijn. Maar dat word volgende week allemaal geregeld.

Morgen kunnen we dan eindelijk uitslapen. We zijn allemaal afgedraaid. Maar ik moet er toch vroeg uit want om 10uur word ik samen Maartje v/d P en Sicco opgehaald om te gaan leren links rijden. Hier heb ik enorm veel zin in!!! Eindelijk rijden. Jullie horen snel hoe het me vergaat.

Maandag hoop ik want foto's te kunnen maken op stage. Er staan nog geen foto's op mijn site omdat dat per foto ongeveer 10min duurt en veel mb en daardoor geld kost. We moeten hier kaartjes met een bepaald mb kopen om zo te kunnen internet. Ik hoop zo snel mogelijk een manier te vinden waardoor dit beter en sneller gaat.

Ik zal nu nog even een borrel nemen en dan zo lekker op bed gaan...

Drukkies (Afrikaans voor knuffels) Anne

Eerste stage dag

Vandaag was dan onze eerste echte werk dag. Voor de hele groep. Ben (onze chauffeur) haalde ons om 7uur op. Dat betekende 6uur opstaan en half 7 ontbijt.

We waren om half 8 op onze werk plek. Ben heeft onze achter gelaten bij de hoofd zuster en die stelde ons voor aan het personeel. Het waren allemaal donkere collega's die zuid-afrikaans praten. Dus we konden gewoon met hun communiseren in het nerderlands, als we maar lang praate.

Ik werd ingedeeld op zaal 2 en 3. Een mannen en een vrouwen zaal. Ik had gedacht dat we eerst iedereen gingen wassen.

Maar we gingen de mensen van bed halen zo dat we de bedden konden verschonen. Of na ja verschonen... de viezigheid er een beetje afkloppen en het bed weer op maken. Dit was om lakens te besparen. Alleen als er echt duidelijke vlekken in zaten mocht er een nieuw laken op.

Toen de bedden ‘verschoond' waren deden de zuster de controles. Bloeddruk en tempratuur. De tempratuur werd onder de oksels gemeten en nog met een ouderwetse thermometer. Zo'n met kwik.

De medicijnen werden ook uit gedeeld en werden gegeven. Een meisje met TBC moest haar medicijnen in nemen met een grote glas melk. Hier verbaasde ik mij over omdat ik altijd heb geleerd dat veel medicijnen niet samen mogen met melk. Daarom ging het meisje ook overgeven. Ik moest daarna bij haar gaan zitten en haar medicijnen weer geven en zorgen dat dit goed en langzaam ging.

Hier na werd het rustig in het ziekenhuis. We hadden alle 3 niet veel meer te doen en liepen wat rond. Tot dat Baukje en ik werd gevraagd om te assisteren bij het schoonmaken van wonden. Dit deden we met een hoofd broeder en nog een andere student.

We hebben wonden van een man schoon gemaakt met sporothix schenkii. Ik weet dat dit komt door AIDS/HIV, dat vertelde de dokter die op dat moment haar ronde deed door het ziekenhuis. Maar ik wil het nog even uitzoeken op internet.

Het was allemaal heel anders dan bij ons in Nederland. Ik heb me ook heel erg verbaasd over dingen als, hygiëne, personeel en hun vakkundigheid. Ze hebben ook bedden niet om hoog of naar benden willen. Dus dat is niet heel bevorderlijk voor je rug. Ik ben erg benieuwd naar morgen.

Als jullie nog tips, ideeën, of vragen hebben hoor ik het graag.

Beia (zuid-afrikaans voor veel) liefs Anne

telefoon nummer

vergeet de + 27 niet voor mijn telefoon nummer dus:

+ 27 767694197